ATATÜRK AYDINLIĞI

ATATÜRK AYDINLIĞI

Gönülden bağlanmak demokrasiye cumhuriyete
Ve gül açtırmak bağımsızlığa
Özgür yaşasın diye vatan
Vermek canını hiç düşünmeden
Korkmamak gerilik adlı geceden
Işıtmak evreni kültür ve uygarlıkla
İşte budur Atatürkçülük
Ey karanlık bizden ürk!
***
Sadece savaşta değil
Barışta da kahramanlık
Bilim sanat insanlık
Ve yönelmek doğruya iyiye güzele
Gitmek ileriye hep ileriye
Vererek el ele
Yurdunu satmamak kimseye
Giydirseler de kürk...
İşte budur Atatürkçülük
Ey karanlık bizden ürk!
***Erhan Tığlı***
erhantigli@mynet.com

*******
ATATÜRK YOLU

Yolumuz Atatürk yolu
Yol çetin yol taşlı dikenli
Ama mutluluktur sonu.
Bu aydınlık yolcunun
Yorulmaz ayağı bükülmez kolu.
***
Bulutlar dağılacak
Yağmur yağacak
Bereket dolu
Açacak ufkumuzda
Bağımsızlık çiçekleri
renk renk ve mis kokulu.
***
Yolumuz Atatürk yolu
Yılmaz bu yoldan gidenler
Asla dönmez geriye
Olamaz kimsenin kölesi kulu!

DOSTLUKTUR ADIM

Dostuktur adım
yoktur yatım katım
ama doyulmaz tadım
değildir barutum bir atım
mutluluğa doğru
doludizgin koşar atım.
***
Bana ulaşmak benimle buluşmak istiyorsan
at sevgi özveri dolu bir adım.

Güllü Taşlamalar

GÜLLÜ TAŞLAMALAR

Dikenden giremedim
Gülünü deremedim
Ben bu gül bahçesinde
Mutluluk göremedim.
***
Gül koklamak istedim
Ama boş kaldı elim
Sevgi saygı ararken
Kurudu suyum selim.
***
Girdim yârin bahçesine
Gül dibinde gül biter
Alkışlara güvenme
Siyaset sahnesinde
Pilin çabucak biter!
***
Çemberimde gül oya
Yeşili sanal boya
Yüzü gülüyor ama
Dikenleri pek fazla

ŞEYTANIN OYUNU

ŞEYTANIN OYUNU

ERHAN TIĞLI

Köyümüzde Şeytan Aziz diye anılan kurnaz bir kişi vardı. Kendisi için, “ Allah’ın cebinden peygamberini çalar, şeytanı sulu dereye götürür de susuz getirir” derlerdi. Soyadı gibi melek olan Ali beye , “Sen melek değil keleksin” diye takılır, onu kızdırır dururdu.

Günlerden bir gün Melek Ali, kahveye damladı. Ağzı beş karıştı. “Bugün beni kimse kızdıramaz, diye konuştu. Çok mutluyum. Beklediğim para geldi. Herkes yalan sanıyordu ama bak doğru çıktı.

“Yalan. Ağzımızı kapamak istiyorsun” diyenlere içi para dolu cüzdanını gösterdi.
Konu yalandan açıldı. Melek Ali, “Kim bana inandırıcı bir yalan söylerse, ona yüz lira vereceğim” diye bağırdı.

Herkes bir şeyler söyledi ama inandıramadı. Melek gülerek bir köşede kara kara düşünen Şeytan Aziz’in yanına yaklaştı, “Gene ne şeytanlıklar düşünüyorsun? Diye sordu. Bak, fırsat ayağına geldi. Sende yalan çoktur. Bana inandırıcı bir yalan söyle de para senin olsun, yabancıya gitmesin.”

Şeytan Aziz derin bir ah çekti: “Senin hiçbir şeyden haberin yok, gülüp oynuyorsun ama benim anam öldü, mezara gömecek param yok, onu düşünüyorum” diye ağlamaklı bir sesle konuştu.

Melek Ali üzüldü, “Kusura bakma, dedi. Başın sağ olsun! Ben yüz lirayı nasıl olsa gözden çıkarmıştım. Sana vereyim de annenin ölüsünü kaldır.” .
Şeytan Aziz onun ellerine sarıldı, “Teşekkür ederim canım kardeşim, dedi. Seni zamanında çok kızdırdım. Özür dilerim. Ama sen üzerime düşmedin. Bilmem bu iyiliğini nasıl ödeyeceğim, bu büyüklüğünün altından nasıl kalkacağım?

Melek Ali, “Bana borcun falan yok. Arkadaşlar arasında olur böyle şeyler” dedi.

Şeytan Aziz gitti. Kahvedekiler oyuna daldılar. Melek Ali gazetesini okudu. Bir süre sonra da arkadaşlının ne durumda olduğunu öğrenmek, onu teselli etmek için Şeytan Aziz’in evine uğradı. Kapıyı Aziz’in annesi açtı. Melek şaşırdı, “Siz ölmemiş miydiniz?” Diye bağırdı. Kadın, “Ne ölmesi? Sapasağlam ayaktayım. Benim ölüye benzer halim var mı?” dedi.

Melek Ali ona Aziz’in nerede olduğunu sordu. “Kim bilir hangi meyhanededir? Enayinin birini kandırdığını, kazandığı parayı yemeye gittiğini söylüyordu” yanıtını alınca doğru onun her zaman içtiği meyhaneye gitti, yakasına yapıştı: “Ulan! Ölümle şaka olur mu kepaze herif!” diye bağırdı. Şeytan Aziz pişkin bir tavırla güldü:

“Sen inandırıcı bir yalan söyleyene yüz lira vermeyecek miydin? Ben söyledim, inandırdım işte. Yalanı nasıl söyleyeceğim seni ilgilendirmez” deyip kadehini Kelek Ali’nin şerefine kaldırdı.



________________________________________